Tag: Romenu

Victor Vroomkoning, Horst Bingel

De Nederlandse dichter Victor Vroomkoning (pseudoniem van Walter van de Laar) werd geboren op 6 oktober 1938 in Boxtel. Zie ook alle tags voor Victor Vroomkoning op dit blog.

 

Wijding

De kaarsen die zij in de grond
stak, bakenden hun graf af, wees
zij hem hun ruimte in de dood.

Ze zouden op het zuiden liggen
met hun hoofden vol geluiden van
de vogels in de oksels van het kerkje,
aan de noordkant lag nog sneeuw.

Ze dronken Hemawijn uit plastic
bekers, vlochten ijzerdraad tot
ringen, beurden chips als heilig
brood, neurieden Latijnse dingen.

Dronken wordend strekten zij zich
in het mos uit, hielden eikaars
adem in, vergingen. Gingen.

 

Recessie

Met verliefdheden gaat het
als met je leven: ze willen
steeds minder lukken. Hoe
veelbelovend begonnen ze:
evenwichtsstoornissen, braak-
neigingen, smachtelijke blik
op de nachtelijke eeuwigheid,
scherp besef van god, samen
dood willen, daarna alleen,
langzaam herstellen, weer
bomen en struiken zien staan,
je vrouw, dat nam toch gauw
een paar maanden tot een jaar.

Gaandeweg steeds minder ongelukkig
geluk, alles bij elkaar twee
weekjes, je blijft er noemenswaardig
goed uitzien, let te snel weer op
je kinderen. Verliefdheid niet
veel meer dan een onschuldige
aandoening: even erdoor van streek,
je schraapt je keel, snuit je neus,
simuleert wat snikken en gaat over
tot de orde van het huwelijk.

 

Tocht

Zijn slapen sneeuwen in.
Naast hem in hun wagen
geeft zij hem niet veel
meer dan een jaar

voordat zijn boordwit door-
loopt in de berm
van zijn haar.

Houdt zij het stuur
dan gluurt hij naar
haar perkamenten vel,
het stikwerk van pigment.

Naar nieuwe verten onderweg
ontkomen zij steeds minder
aan het oude, zeer nabije

tot één de bocht vindt
om te missen, de einders
tegemoet.

 

Victor Vroomkoning (Boxtel, 6 oktober 1938)

 

De Duitse dichter, schrijver, graficus en uitgever Horst Bingel werd geboren in Korbach op 6 oktober 1933. Zie ook alle tags voor Horst Bingel op dit blog.

 

Liberté

In je adem, de
kou, verbroedering in de
roes van de wijn,
de operette, je
favoriet
in je oor,
Fledermaus.
Kou
verwarmt.

Sterker dan kou,
scheidt de smaak
rode en witte
bessen:
quelle différence
de bouquet
warme en
koude Marseillaises.

Ik hou
van je, op
het internet, de
kus verborgen, een
enkele fureur
tussen twee
paar lippen, op
de tong, de
égalité

Ik heb
geen strafhof
nodig in Den Haag .
Fraternité, in de
wagon-lit. Patina.
In de regenboog, altijd
lachende mensen, de
fata morgana
liberté.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Horst Bingel (6 oktober 1933 – 14 april 2008)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e oktober ook mijn blog van 6 oktober 2021 en ook  mijn blog van 6 oktober 2018 deel 1 en eveneens deel 2.

John Taggart, Roberto Juarroz

De Amerikaanse dichter en criticus John Taggart werd geboren op 5 oktober 1942 in Guthrie Center, Iowa. Zie ook alle tags voor John Taggart op dit blog.

 

All the Steps (Fragment)

21
Don’t break it be made to climb all the steps
we don’t break it we’ll be made to climb all the steps.

22
Ant on the floor the small ant on the kitchen floor
the small ant anticipates by sound or shadow.

23
Light turns out in the kitchen when somebody pulls on the string
those gathered not able to anticipate the danger.

24
If we had only stayed in the school of the prophets
in the school of the prophets who catch thoughts from words.

25
Ant on the floor the small ant on the kitchen floor
those gathered not able to anticipate the danger.

26
Those who are gathered are fondled and taken by the hand
taken by the hand and made to climb all the steps.

27
Perfectly built fort bound to make the community unhappy
bound to make those in the community unhappy.

28
What really kills me is standing in the need of prayer
I’m standing in the need of jokes that come back.

29
Standing in the need of prayer in a perfectly built fort
bound to make you unhappy bound to make me unhappy.

30
Not broken the habit of prayer not been broken
those who are gathered better learn how to cure their wounds.

 

John Taggart (Guthrie Center, 5 oktober 1942)

 

De Argentijnse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Roberto Juarroz werd geboren in Coronel Dorrego op 5 oktober 1925. Zie ook alle tags voor Roberto Juarroz op dit blog.

 

ELFDE REEKS. 1. 3

Een tekst die de buitenlucht verdraagt,
in de zon kan worden gelezen of in de regen,
in de schreeuw of de nacht,
in de naakte tijd.

Een tekst die de oneindigheid verdraagt,
de kieren die zich verspreiden als stuifmeel,
het meedogenloze lezen van de goden,
het ongeletterde lezen van de woestijn.

Een tekst die de buitenlucht
totaal weerstaat.
Een tekst die zelfs gelezen kan worden
in de dood.

 

Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu

 

Roberto Juarroz (5 oktober 1925 – 31 maart 1995)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e oktober ook mijn blog van 5 oktober 2018 en ook mijn blog van 5 oktober 2017 en eveneens mijn blog van 5 oktober 2014 deel 2.

De hond (Jan van Nijlen), Willem Jan Otten, Roberto Juarroz

 

Bij Dierendag

 

Pomeriaan teefje en puppy door Thomas Gainsborough, 1777

 

De hond

Pas uit de hand des Scheppen losgelaten
beruikt hij in het gras een zedig dier
en blaft ‘wat doet dit vreemde mormel hier?’
rent snuivend verder, dwaas en uitgelaten,
toeft bij de zuilen van een olifant,
holt dan maar door, langs boom en struik en heester,
als zocht hij in dit onbekende land
het verse spoor van zijn verloren meester.

 

Jan van Nijlen (10 november 1884 – 14 augustus 1965)
Ingang van de dierentuin in Antwerpen, de geboorteplaats van Jan van Nijlen

 

De Nederlandse schrijver en dichter Willem Jan Otten werd geboren in Amsterdam op 4 oktober 1951. Zie ook alle tags voor Willem Jan Otten op dit blog.

 

Een arm die nooit op hem lag

Zij is op reis maar uit de eerste morgen
van ons levenslange leven in één leven
daar kwam uit mijn doezel opgeweld haar arm,
vederduiflichtdalende gevleid op mij.
Ik sliep beslist en iets sprak door mij heen
en zei: je leven is van mij. Maar nu was zij
niet eens in bed, toch sprak het met een stem:
je leven is van mij. Geen juk zo licht
als van degeen die, met haar arm op mij, dit zei.

 

De ene tel

Toen mijn vader bijkwam uit de coma 
volgend op gestorven zijn
en weer pneumatisch teruggebeukt 
waarbij zijn borstbeen werd gekraakt, 
heeft hij mij tijdens een bezoekuur 
plotseling verteld dat daar, 
waar hij dus niet meer was,
maar aangekomen was hij evenmin, 
dat daar een koor geklonken had.

Een koor, jawel.
Gemengd. Onzichtbaar.
Maar het zong.

Zelfs hij, die alle muziek
bij naam en toenaam kende,
wist niet wie zongen,
noch de componist.
Toch kende hij het stuk.

Het klonk, en hij begreep
dat hij alleen maar op moest letten 
wachtend op de ene tel 
waarop hij in kon vallen.

Aller ogen, zei hij,
waren nu op mij gericht,
ik kende de muziek

en voelde hoe de ene tel
mij naderde – de ene rust

waarin mijn inzet werd verwacht, 
en ja, deed ik het niet –

Hij keek me met opgetrokken schouders aan, 
verontschuldigend.
Ik had niet ‘en?’ gezegd.

De apparaten van Intensive Care
zoemden een tel rust.
Toen zei hij glimlachend
ik heb het niet gedaan.

Ach, goede moordenaar,
niet hedenavond, nee,
al gisteren ben jij
in het koninkrijk gegaan,
jij wachtende op de voorgoed
jou naderende tel.

 

Willem Jan Otten (Amsterdam, 4 oktober 1951)

 

De Argentijnse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Roberto Juarroz werd geboren in Coronel Dorrego op 5 oktober 1925. Zie ook alle tags voor Roberto Juarroz op dit blog.

 

Achtste reeks. 72

Wat eerst uitgewist:
de schaduw of het lichaam,
het gisteren geschreven woord,
of het vandaag geschreven woord,
de donkere dag,
of de heldere dag?

Er moet een orde worden gevonden.
Het leren uitwissen van de wereld
zal ons later helpen onszelf uit te wissen.

 

Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu

 

Roberto Juarroz (5 oktober 1925 – 31 maart 1995)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e oktober ook mijn blog van 4 oktober 2018 en ook mijn blog van 4 oktober 2017 en eveneens mijn blog van 4 oktober 2015 deel 2.

Kira Wuck, Roberto Juarroz

De Nederlandse dichteres Kira Wuck werd geboren in Amsterdam op 3 oktober 1978. Zie ook alle tags voor Kira Wuck op dit blog.

 

Mijn oma zwemt…

Mijn oma zwemt in de winterzee
haar overvallers wilden dat niet geloven

ze had graag bij de maffia gewild
want die zorgen tenminste goed voor hun familie

toen The Bold and the Beautiful er tijdelijk mee stopte
dreigden mensen hun televisie uit het raam te gooien –
de wereld is mooier in andermans kamers

mijn oma liet het hek zien waar mijn moeder
’s nachts overheen klom
en thuiskwam met gaten in haar panty –
ze wees ernaar of het de drinkplaats van een kudde was
daarna haalde ze een schaar tevoorschijn

zwemmen is goed voor de weerstand
zouden jullie ook eens moeten doen
water verdraagt veel

 

Zure melk

Als de aarde is opgebrand
hoelang duurt het dan voordat er opnieuw leven ontstaat
bossen zijn teruggegroeid

eencelligen voeten krijgen
rechtop leren staan
beschutting zoeken

misschien is er voor een lange tijd
alleen heel veel zwart
doet iemand vanaf een andere planeet
met zaklampen de sterren na

 

Finse meisjes zeggen zelden gedag
maar ze zijn niet verlegen of arrogant.
Je hebt alleen een beitel nodig om dichtbij te komen.
Ze bestellen alleen bier voor zichzelf
reizen de hele wereld af
terwijl hun mannen thuis wachten.

Overwinteren doen ze op een bank onder de sneeuw.
Als het lente wordt laten ze zich vollopen
om de dikke laag beschaving van hun huid te krabben.
Hangen rond in bushokjes
en soms naakt in een meer.

In de nachtbus zetten ze hun tanden in de rubberen stoelleuning
als ze niet in slaap gevallen zijn.

 

Kira Wuck (Amsterdam, 3 oktober 1978)

 

De Argentijnse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Roberto Juarroz werd geboren in Coronel Dorrego op 5 oktober 1925. Zie ook alle tags voor Roberto Juarroz op dit blog.

 

ACHTSTE REEKS. 2

Ook de woorden vallen op de grond,
als vogels die plotseling dol worden
van hun eigen bewegingen,
als voorwerpen die opeens hun evenwicht verliezen,
als mensen die struikelen terwijl er geen obstakels zijn,
als poppen vervreemd door hun stijfheid.

En in dat geval bouwen
de woorden zelf een trap vanaf de grond
om weer naar het betoog van de mens te klimmen,
naar zijn gestamel
of zijn laatste woorden.

Maar er blijven er een paar liggen.
En soms vind je ze
bijna verborgen achter hun schutkleur,
alsof ze wisten dat iemand ze zou oppakken
om een nieuwe taal met ze te maken,
een taal die alleen uit gevallen woorden bestaat.

 

Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu

 

Roberto Juarroz (5 oktober 1925 – 31 maart 1995)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e oktober ook mijn blog van 3 oktober 2020 en evenens mijn blog van 3 oktober 2018 en ook mijn blog van 3 oktober 2017 en eveneens mijn blog van 3 oktober 2015 deel 2.

Dimitri Verhulst, Wallace Stevens, John Hegley

De Vlaamse dichter en schrijver Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren in Aalst. Zie ook alle tags voor Dimitri Verhulst op dit blog.

Uit: Problemski Hotel

“Doe maar gewoon alsof ik er niet ben”, zei ik tegen het kind dat van de honger aan het sterven was en dat ik probeerde te fotograferen.
Ik was zenuwachtig en wou dat ik een pil te slikken had die het beven van mijn handen zou stoppen. Ergens voelde ik dat dit mijn foto zou worden. Dé foto. Die foto die mijn grote doorbraak zou inluiden, waardoor ik mijn marktwaarde kon opdrijven, die het mij zou toestaan de grote baas van Reuters te vragen of hij mij eens terug kon bellen wanneer het mij beter paste. Een fotograaf voelt zoiets. De wereldberoemde Henri Cartier-Bresson voelde het toen hij dat jongetje met de twee wijnflessen in de Parijse rue Mouffetard vastlegde, Elliot Ervitt voelde het toen die neger voor het oog ronde camera zijn rong uitstak, Alfred Stieglitz voelde het toen dat mooie meisje met de nog mooiere vingers haar jas had dichtgeknoopt op het juiste moment, en Edward Steichen had honderden kiekjes van Greta Garbo geschoten maar had nog tijdens het scheepstellen van zijn lens gevoeld: dit wordt het enige, ware, schone, ultieme portret van de godin. Hetzelfde als wat ik voelde met het uitgehongerde kind in mijn vizier. Zalig.
Op avonden die nergens voor deugen dan voor flauwekul hoor je weleens beweren dat fotografie veel, zo niet alles met geluk van doen heeft. En dan beginnen ze over de maker van de foto die iedereen kent: het naakte meisje, verbrand, rennend met de armen open. Christus met een kut. Als de fotograaf niet toevallig op de plaats van het napalmbombardement was geweest, zo redeneren ze, dan had hij nooit die foto kunnen schieten en dus heeft het te maken met geluk. Tja. U gaat toch niet mopperen dat ik het geluk had dat er voor mijn ogen een kind lag te creperen? Ik had dat geluk niet. Ik had dat talent. Zoals Robert Capa het talent had, de neus had, met zijn camera op de plaats te zijn waar een soldaat de hersenen uit de kop werden geschoten. Geluk, zeggen bergbeklimmers die een moordende steenlawine op drie centimeter van hun smikkel zagen voorbijrazen, geluk is op den duur een kwestie van bekwaamheid. ik weet dat ze daar gelijk in hebben.
Dat stervende kind dat ik wou fotograferen, ik moet daar eerlijk in zijn, vormde een dramatisch en artistiek keerpunt in mijn leven. Het bekeerde mij tot de kleurenfotografie. Als student was ik opgeleid in de traditie van de zwartrotfotografie. Een kleurenfilmpje, dat werd omzeggens alleen gekocht voor vakantiekiekjes en huwelijksreportages.”

 

Dimitri Verhulst (Aalst, 2 oktober 1972)

 

De Amerikaanse dichter en essayist Wallace Stevens werd geboren op 2 oktober 1879 in Reading, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 eneveneens alle tags voor Wallace Stevens op dit blog.

 

Sunday Morning

VII

Supple and turbulent, a ring of men
Shall chant in orgy on a summer morn
Their boisterous devotion to the sun,
Not as a god, but as a god might be,
Naked among them, like a savage source.
Their chant shall be a chant of paradise,
Out of their blood, returning to the sky;
And in their chant shall enter, voice by voice,
The windy lake wherein their lord delights,
The trees, like serafin, and echoing hills,
That choir among themselves long afterward.
They shall know well the heavenly fellowship
Of men that perish and of summer morn.
And whence they came and whither they shall go
The dew upon their feet shall manifest.

VIII

She hears, upon that water without sound,
A voice that cries, “The tomb in Palestine
Is not the porch of spirits lingering.
It is the grave of Jesus, where he lay.”
We live in an old chaos of the sun,
Or old dependency of day and night,
Or island solitude, unsponsored, free,
Of that wide water, inescapable.
Deer walk upon our mountains, and the quail
Whistle about us their spontaneous cries;
Sweet berries ripen in the wilderness;
And, in the isolation of the sky,
At evening, casual flocks of pigeons make
Ambiguous undulations as they sink,
Downward to darkness, on extended wings.

 

Wallace Stevens (2 oktober – 1879 – 2 augustus 1955)

 

De Engelse dichter John Hegley werd geboren op 1 oktober 1953 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Hegley op dit blog.

 

In een lavaveld stappen

De Fransman, Patrice, wordt voorafgegaan
door een reputatie voor het in kaart brengen en vastleggen van vulkanen
Ik heb begrepen dat het niet zijn werk is, maar zijn passie.
Terwijl ik de man ontmoet
aan een Franse eettafel
bij zijn zus, Cécile,
geeft hij te kennen dat ook ravijnen
hem en zijn camera in beweging brengen.
Ik wijs op de steile hellingen die ravijnen en vulkanen gemeen hebben.
Zijn zus wijst op een broer die altijd wankelt
aan de rand van een afgrond.
Een man op het randje.

Er wordt fruit aangeboden als dessert.
Patrice begint
de appel te schillen met zijn zakmes,
en terwijl hij het vervolgens gebruikt
om het vruchtvlees te snijden,
roept het een vergeten flits van mijn vader op.
Hij zat aan onze eettafel met zijn eigen zakmes en
gaf me gul het beste stuk
uit handen die gebarsten waren tot woeste ravijnen
en ingesmeerd met vaseline.
Pap, soms stond je op het punt om uit te barsten,
maar ondanks elk brandend pak slaag dat je me gaf,
heb ik er nooit aan getwijfeld
dat je onvoorwaardelijk
de rest van je leven zou opofferen
om mij te redden.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

John Hegley (Londen, 1 oktober 1953)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e oktober ook mijn blog van 2 oktober 2024 en ook mijn blog van 2 oktober 2023 en ook mijn blog van 2 oktober 2020 en eveneens mijn blog van 2 oktober 2018.

October (Robert Frost), P. N. van Eyck, John Hegley

 

Bij het begin van oktober

 

October door George Inness, 1886

 

October

O hushed October morning mild,
Thy leaves have ripened to the fall;
Tomorrow’s wind, if it be wild,
Should waste them all.
The crows above the forest call;
Tomorrow they may form and go.
O hushed October morning mild,
Begin the hours of this day slow.
Make the day seem to us less brief.
Hearts not averse to being beguiled,
Beguile us in the way you know.
Release one leaf at break of day;
At noon release another leaf;
One from our trees, one far away.
Retard the sun with gentle mist;
Enchant the land with amethyst.
Slow, slow!
For the grapes’ sake, if they were all,
Whose leaves already are burnt with frost,
Whose clustered fruit must else be lost—
For the grapes’ sake along the wall.

 

Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963)
San Francisco, de geboorteplaats van Robert Frost, in oktober

 

De Nederlandse dichter criticus, essayist en letterkundige Pieter Nicolaas van Eyck werd geboren op 1 oktober 1887 in Breukelen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P. N. van Eyck op dit blog.

 

Het ik

Troebel idool, kan ’t licht u binnendringen,
Dan zult gij, eens, zó klaar doorzichtig zijn,
Dat ik, wanneer het diep uit mij gaat zingen,
In u als heldere vorm der ziel verschijn.

Doch schim, fantoom gij, als ge, uw doel ontwijdend,
Niet haar, doch úw onschendbaarheid bewaakt,
En, blindelings tegen elk die nadert strijdend,
De citadel der ziel haar kerker maakt.

Zwaar, dan, ’t beklag als ‘Ik-die-Ik-verdedig’,
Ontwricht, ook zelf, door ’t vehement verzet,
Gij, na dat fel geweld vermoeid en ledig,
Terughaakt naar uw strenge, zachte wet.

Tot in uw binnenst zijns-besef verminderd,
Martelt u ’t maanwoord, dat ge weerloos duldt:
Nu weet gij, hoe úw toedoen God verhindert,
(Zélfs als ’t zijn tijd is!) dat hij zich onthult.

 

De keizer

Hoog en stil, in ’t glinsterend ijzer,
Boven volksgril – die hij haat –
Rijdt, als droomde hij, de Keizer
Dwars de davering door der straat.

Maar de spotschelm, eng ter slinker,
Schampert: “ken uw waarheid, dwaas!
Dood, die bittere verminker,
Schendt ook u tot, aanstonds, aas.”

Smaad, als roem, maakt wijzen wijzer, –
Baat de schelm zijn hete spot?
De een blijft, onverlet, de Keizer,
De andere een naamloze onder ’t rot.

 

Het gedicht

Eén berk, in het opene tussen de sparren,
Als een volk om zijn koning het bos om die berk,
De zon en de wind in de takken, de schaduwen
Vluchtig-bewegelijk, teder en sterk.

Ik, tot dit krachtige leven verkoren,
Treed als ontbonden door schaduw en licht,
Vrij, als de zon en de wind in de bomen,
In die stralende wereld: de Droom van ’t Gedicht.

 

P. N. van Eyck (1 oktober 1887 – 10 april 1954)

 

De Engelse dichter John Hegley werd geboren op 1 oktober 1953 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Hegley op dit blog.

 

Foto in St. James Park

een warme lentedag aan het meer
en een jonge vrouw en man
waarschijnlijk toeristen
mogelijk Spanjaarden
die een foto van zichzelf samen wilden
gaven hun camera aan iemand
vrijwel zeker Engels
die bepaalde landgenoten
voorspelbaar zouden omschrijven
als een zeer dronken oude schooier
maar voor hen was hij slechts een voorbijganger
hij nam de camera aan
had lang nodig om scherp te stellen
en zichzelf in evenwicht te brengen
maar slaagde erin de foto te maken
en ontving oprechte dankbaarheid
van de twee
die niets afwijkends in zijn gedrag hadden gezien
en zich hem zouden herinneren
als een vriendelijke en behulpzame
Engelse heer
als hij niet met hun camera in het meer was gevallen

 

Vertaald door Frans Roumen

 

John Hegley (Londen, 1 oktober 1953)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e oktober ook mijn blog van 1 oktober 2021 en ook mijn blog van 1 oktober 2020 en eveneens mijn blog van 1 oktober 2018 en ook mijn blog van 1 oktober 2017 deel 1 en eveneens deel 2.

Hendrik Marsman, Wallace Stevens

De Nederlandse dichter en schrijver Hendrik Marsman werd geboren op 30 september 1899 in Zeist. Zie ook alle tags voor Hendrik Marsman op dit blog.

Uit: Tempel en kruis

IV

Terwijl hij loopt,
ziet hij een vage maan
genesteld in den kroon
der teedre voorjaarsboomen
en merkt niet dat hij gaat
door het verlicht ravijn
dat uitmondt op ’t skelet
der zwarte kathedraal,
een monsterlijke rots,
die uit den oertijd opstijgt in den nacht.

hij denkt:
‘zonder die mastodont geen heden,
zonder de dom geen stad, zonder die spil
geen wentlend firmament,
geen dierenriem, geen babylonisch jaar
dat zijn getal in ’t aantal poorten sloeg
van ’t colosseum, en in de kralen
van den rozenkrans.’
en dralend langs het plein,
voert hij gedachteloos het roode beest
zijn avondbrieven, en ziet den melkweg
duizlen langs den trans.

V

Het was donker,
hij lag op zijn bed.
hij had het raam op den haak gezet,
opdat het getij van den nacht
door de baai van zijn kamer kon gaan
en zijn droomen stijgen en dalen
op de golven der maan,
en hij dacht:
‘hoe vaster ik slaap,
des te zwaarder slaapt het heelal,
hoe dieper ik ademhaal
hoe hooger de nacht
en het lied van den nachtegaal.
kan het zijn,
dat van Genesis af
het parabolisch Verhaal,
de Ellips der Geschiedenis –
tot het vuur van de Apocalyps
de laatste beelden verbrandt,
de luchter, het boek en het lam –
niets anders is
dan het vluchtige spiegelbeeld
van mijn slaap, tusschen droomen verdeeld?’

VI

De droomen gaan door zijn slaap
als gedrochten door het heelal;
de maan is een dier dat vergaat
in het schaamteloos wolkendal;
en hem, wien het vuur van den geest
met den beet van een schorpioen
door het glad labyrinth van de schors
in het weeke der hersenen drong
als gif in een gulzige spons,
breekt bij nacht in een doornenkroon
het zweet der gedachten uit
als een schimmel, een venuskrans.

wie legt nu een doek om zijn hoofd?
zijn schedel klopt als een wond;
maar geen zwam met edik en gal
kust den gemartelden mond.

 

Hendrik Marsman (30 september 1899 – 21 juni 1940
Collageportret door Theo Zwinderman, z.j.

 

De Amerikaanse dichter en essayist Wallace Stevens werd geboren op 2 oktober 1879 in Reading, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Wallace Stevens op dit blog.

 

The dwarf

Nu is het september
En het web geweven,
Het web is nu geweven
En je moet het aan.

De winter is gereed, je moet hem dragen,
Winterweb, wintergeweven wind,

Zomerse gedachten
Die het brein erover heenplakt
Ten spijt – lappen op een lappenpop.

De geest is nu gewrocht.
Langzaam, langzaam
Werd eraan gevlochten.

Dit is wat je bent,
Je uiteindelijke mannetje
Geweven, geweven
En hij wil nu gedragen.

Masker noch gewaad, dit
Wezen uit de vale zomer
Losgerukt, spiegel van de kou, komt zitten

Thuis naast je lampje:
Slokken van je glaasje,
Morsen met je mok.

Kijk maar: rijp
Tussen de baardstoppels al.

Vertaald door Lloyd Haft

 

Wallace Stevens (2 oktober – 1879 – 2 augustus 1955)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e september ook mijn blog van 30 september 2023 en ook mijn blog van 30 september 2020 en eveneens mijn blog van 30 september 2018 deel 1 en ook deel 2.

Pé Hawinkels, W. S. Merwin

De Nederlandse dichter, schrijver, songwriter en vertaler Pé Hawinkels werd geboren op 29 september 1942 in Heerlen. Zie ook alle tags voor Pé Hawinkels op dit blog.

 

Het uiterlijk van de Rolling Stones (Fragment)
Een lyrisch-episch leerdicht

II De zwarte markies met suikerziekte
…………
Wat moeten wij, nu de interne berg
Van de geschoren kruin, waar de goden elkaar
Beoorlogen of naaien, tot in de zoom die in
De vlakte sleept met sawah’s in cultuur
Gebracht is, nog met één standvastig krijgertje
In de goot? Daar hoeft maar één
Genie in te liggen en we zijn
Helemaal nergens meer. Och heer, nu wordt
Het krachtig donker, gaan aan de overzij
De lichtjes aan. Een koppel gezichten
Zwelt aan, als de oceaan wanneer Adriaan
Roland Holst een venster openzet, –
Hun expressie verschilt als een staatkundige
Van een natuurkundige landkaart, als een taal-
Van een redekundige ontleding: hun onderwerp
Is eender. Laat ons hopen dat het de deficiëntie
Van de tijd is, niet de wederkerige
Invloed van polsslag en horloge, de bekoring
Van de dood of andere verfijndheden.
Wolken zijn soms van een parelgrijs,
Dat men nooit bij bloemen ziet, ten hoogste
Eén keer in een heel leven bij een spijkerbroek.
En een schedel, die is wit als koffiemelk
Of als het schuim in de mondhoeken van
Een verliefde dichter. Maar ziet, de diaprojector
Klikt, en de wolken zijn wit, de schedel verkoolt;
Een observatie van een flauwigheid, afgrondelijk
Als je allemaal nagaat wàt er op het spel staat:
Identificatie van het ene gezicht, lijdend
Als aan de ziekte van de derde stand, waarvoor
De kreeft het zinnebeeld mag zijn, en in
Een uiterst precair equilibre op een principe,
Zo koud en abstract, dat niet alleen
Het voorstellingsvermogen van Paulus VI
Maar zelfs dat van Jorge Luis Borges tekortschiet.
Wij weten dat er tussen de planeten
Een luchtledig is, een ‘niets’, maar ook
Dat die ruimte desondanks, zij het wellicht
Enkel grammaticale, aspecten bezit die ons ervan
Weerhouden aan te nemen, dat het echt
Niéts is, wat daar speelt.
Welnu, op het tweede gezicht der beide
Exécutairs leest, dodelijk onthutst, de president
Een niets, dat z. tot dat van het heelal verhoudt
Als de coïtus tot Hearts Beat and Shades
In Physical Embraces, en hij hoopt van ganser harte
Dat hij z. op grond van de tijd vergist.

 

Pé Hawinkels (29 september 1942 – 16 augustus 1977)

 

De Amerikaanse dichter, schrijver en vertaler William Stanley Merwin werd geboren in New York op 30 september 1927. Zie ook alle tags voor W. S. Merwin op dit blog.

 

Een tijdgenoot

Wat als ik nu zou afdalen uit deze
stevige donkere wolken die zich dag na dag
tegen de berg opstapelen, zonder regen erin
en zou leven als een grassprietje
in een tuin in het zuiden, wanneer de wolken zich in de winter openen
vanaf het begin zou ik ouder zijn dan alle dieren
en tot het einde zou ik eenvoudiger zijn
vorst zou me ontwerpen en dauw zou op me verdwijnen
zon zou door me heen schijnen
ik zou groen zijn met witte wortels
wormen als een buit aan mijn voeten voelen
geen naam en geen angst hebben
mij op natuurlijke wijze naar het licht keren
weten hoe ik de dag en de nacht moet doorbrengen
en mijn hele leven lang
uit mezelf klimmen

 

Vertaald door Frans Roumen

 

W. S. Merwin (30 september 1927 – 15 maart 2019)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e september ook mijn blog van 29 september 2020 en eveneens mijn blog van 29 september 2018 deel 1 en ook deel 2.

Philip Huff, W. S. Merwin

De Nederlandse dichter en schrijver Philip Huff werd geboren op 28 september 1984 in Zwolle. Zie ook alle tags voor Philip Huff op dit blog.

Uit: Goed om hier te zijn

“Isabel stapte uit de schaduw van het huis. Ze was op sokken, een paar sportschoenen in de hand, haar blauwe pet hield ze boven haar ogen.
“Goedemiddag, mademoiselle,” zei ik. Ik zat gehurkt bij het muurtje naast het zwembad en legde de troffel terug in de zwarte emmer met de laatste specieresten. Het zweet kringelde over mijn rug en voorhoofd.
“Zo slaapkop”, zei ik, en ik liep naar de ligstoel in de schaduw van de grote steeneik. ‘
“Lekker geslapen?”
Isabel knikte, nog steeds wat slaperig.
Ik legde mijn arm om haar middel en trok haar dicht tegen me aan. Haar shirt zat strak om haar borsten. Ik drukte mijn hoofd tegen haar buik en keek naar de gouden haartjes van haar bovenbenen. Isabel legde haar hand in mijn nek en draaide zich naar het trappetje dat ik aan het leggen was.
“Zo,” zei ze. “Jij bent goed bezig.”
‘”Inspiratie,” zei ik. Ik trok haar shirt omhoog en kuste haar strakke buik.
Isabel maakte zich los en kwam voor me zitten, op het voeteneind van de stoel. Ze deed haar schoenen aan. Onder haar nagels zat wat vuil. Haar onderrug had de kleur van karamel.
Je bent al bruin aan het worden,’ zei ik. Isabel trok haar sokken omhoog en stroopte ze daarna weer iets omlaag. Met een zucht stond ze op. Haar benen wierpen twee smalle schaduwen op het terras. Ik legde mijn hand tegen haar kuiten. “Uitslover,” zei ik. “Wel een beetje, ja,” zei ze. Ook zij leek de hitte nu te voelen.
“Maar nu kan het nog. Even. Straks niet meer, dan ben ik kogelrond”. Ze trok vol weerzin haar neus op en stak haar tong uit. “Kijk je wel uit?”, zei ik.
Ze zette haar pet op.
“Natuurlijk.”

 

Philip Huff (Zwolle, 28 september 1984)

 

De Amerikaanse dichter, schrijver en vertaler William Stanley Merwin werd geboren in New York op 30 september 1927. Zie ook alle tags voor W. S. Merwin op dit blog.

 

Goede mensen

Van de goedheid van mijn ouders
heb ik denk ik dat idee
van het lijden overgehouden

het geloof dat als het maar
onder de aandacht zou komen
van wie dan ook met normale
gevoelens zeker een geletterd
iemand misschien met universitaire

opleiding dat zulke mensen
pijn zouden begrijpen als die
hun onder de ogen kwam en
er dan iets aan zouden doen
in de tijd van pijn van het heden
zouden ze bijvoorbeeld het
bloeden eigenhandig stelpen

maar het ontsnapt aan hun aandacht
of er zijn misschien andere redenen voor
de slachtoffers onder de dekens
de vleeswarenuitstalling de verminkte kinderen
de dieren de dieren
die van het eind van de wereld staren

 

Vertaald door Daan Bronkhorst

 

W. S. Merwin (30 september 1927 – 15 maart 2019)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e september ook mijn blog van 28 september 2020 en eveneens mijn blog van 28 september 2018 en ook mijn blog van 28 september 2017 en eveneens mijn blog van 28 september 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

Kay Ryan

De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27 september 1945 in San Jose, California. Zie ook alle tags voor Kay Ryan op dit blog.

 

NEEDLE

Not even a
needle is left
of the great
struggle to
transport the
gift intact.
Not a single
fragment of
prism. A
crystal vase
of perfect
proportion,
crushed to
dust, no part
escaped. This,
one regrets, is the
workable paste
of art.

 

RUBBING LAMPS

Things besides
Aladdin’s and
the golden cave
fish’s lamps
grant wishes.
In fact,
most lamps
aren’t lamp-
shaped and
happen by
accident: an
ordinary knob
goes lambent
as you twist
or a cloth turns
to silver mesh
against a dish—
something
so odd and
filled with promise
for a minute
that you spend
your only wish wishing
someone else
could see it.

 

WINTER FEAR

Is it just winter
or is this worse.
Is this the year
when outer damp
obscures a deeper curse
that spring can’t fix,
when gears that
turn the earth
won’t shift the view,
when clouds won’t lift
though all the skies
go blue.

 

Gerelateerde dingen

Wie, die alleen vleugels had gezien, kon de
dunne stokjes van dingen
die vogels als land gebruiken,
de achterwaartse manier waarop ze buigen,
de dwaze manier waarop ze staan, extrapoleren?
En wie, die alleen
vogelsporen in het zand bestudeerde,
kon denken dat die kleine vorken
op de wind waren neergedaald?
Zoveel gerelateerde dingen lijken vreemd.
Wie had ooit kunnen dromen
dat de breed gevleugelde raaf van wanhoop
de lucht zou verlaten en
met kreupele poten op de grond zou landen,
een gewone kraai?

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e september ook mijn blog van 27 september 2020 en eveneens mijn blog van 27 september 2018 en eveneens mijn blog van 27 september 2015 deel 2 en eveneens deel 3.