De Nederlandse schrijver Thomas Verbogt werd op 9 december 1952 geboren in Nijmegen. Zie ook alle tags voor Thomas Verbogt op dit blog.
Uit: Schrijven is ritme (De meisjes hadden wél gelijk)
“Het moment waarop ik voor het eerst een literaire tekst hoorde, herinner ik me niet. Toch was dat moment er. Mijn moeder zong een liedje dat ik later, na dat moment van heel vroeg in mijn leven, opnieuw hoorde, hoeveel later weet ik niet precies, maar wel dat het een vage herkenning opriep, ik hoorde het bewust of in ieder geval bewuster dan toen, het liedje ‘Slaap kindje slaap’. Mijn moeder zong het met zachte stem, een paar keer achter elkaar, het woord ‘kindje’ verving ze de tweede keer dat ze het zong door mijn naam. Het liedje maakte me niet alleen slaperig, het stelde me ook gerust, terwijl het nauwelijks iets in me opriep wat ik wilde begrijpen (als ik dat toen al wilde), want hoe simpel de tekst ook is, ik geloof niet dat ik begreep wat ‘zo zoetjes’ was, want het woord ‘zoet’ had ik niet gehoord. Mijn ouders gebruikten het niet ter vervanging van ‘gehoorzaam’ of ‘braaf, ze noemden mij nooit ‘een zoete jongen’, wat ik achteraf niet betreur. Het liedje kende ik wel vrij snel uit mijn hoofd, althans ik wist wat er komen ging als mijn moeder had gezongen ‘Daar buiten loopt een schaap’, hoewel wat er volgde niet rijmde op ‘slaap’: ‘Een schaap met witte voetjes’. Niet alleen mijn geheugen hielp me, ook het ritme van het liedje, weliswaar een kalm ritme, maar wel degelijk aanwezig. Behalve dat ik woorden leerde om te communiceren, leerde ik meer liedjes van mijn moeder, liedjes die ik onthield zonder dat de tekst glashelder was. Hoe het met de kinderliedjes van nu zit weet ik niet, maar in die jaren was er soms geen touw aan vast te knopen. Op de kleuterschool, waar ik hoopte te leren schrijven, wat niet het geval bleek, zongen we liedjes — tot mijn spijt toen was dat belangrijker dan schrijven —, liedjes als:
Daar kwam ene boer uit Zwitserland
Kadee, kadulleke, kada
En die had enen ezel aan zijn hand
Laberdi laberda laberdonia
Een die had enen ezel aan zijn hand
Cecilia!
Volgens mij was het een lied waaraan geen einde kwam. Waar die boer vandaan kwam, snapte ik. Ook hoe hij erbij liep, met een ezel immers. De woorden die ik niet kende en niet begreep, vond ik rare, een beetje beschamende woorden. Toch leerde ik het met betrekkelijk weinig moeite vanbuiten.”
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Eileen Myles werd geboren in Boston, Massachusetts, op 9 december 1949. Zie ook alle tags voor Eileen Myles op dit blog.
Het verdriet van het vertrek
Alles is
zo ver weg—
mijn jas is
daar. Ik ben doodsbang
om te gaan en dat jij
me niet zult missen
Ik ben doodsbang voor het
heldere blauw van
de metro
op andere dagen ben ik
zo blij en
bereid om te geloven
dat iedereen die
door de straat loopt
iemand is die ik ken.
De ouderdom van Macy’s
maakt indruk op me. De
houten roltrappen
als je
verder boven bij de meubels komt,
krediet, lampenkappen—
Je hebt hier gewinkeld
als kind. Oh,
je verdient me! In
een film genaamd
Close Up—af en toe
de kronkelende
stangen, let op
de kronkelende blauwe
stangen van
metro-ingangen,
de korrelige schoonheid,
de vlek. Ik zal vandaag geen
zelfmoord plegen. Het is
te mooi. Mijn hart
breekt op de 23e
straat. Om dit
met jullie te delen, de
zoetheid van het
frame. Mijn lichaam
in perfecte vorm
voor niets anders dan
de dood. Ik wil
je dit laten zien.
Op het San Marcoplein
schreeuwt een gek:
mijn voetstappen, de
trommelslagen van Armageddon.
O ja, breng me
dichter bij U, Heer.
Ik wil sterven
Van Dichtbij. Een handvol
stuiterende gele
tulpen voor David. Ik
geef toe dat ik van tulpen houd
omdat ze
zo mooi sterven.
Ik
zie verlossing in
hun hangende hoofdjes.
Een prachtige uitgang. Hoe
komen ze ertoe
zich zo vrij te voelen? Ik ben
gevangen door liefde—
boven frietjes
dwalen mijn ogen af naar
De Hue Bar. Een blauw
bord. Door het
leven. Op weg om
een punt te maken,
om logica te vinden, om niet
verliefd te worden van-
nacht en
mijn pijn onverpakt
te laten – om
de machine te duwen – Paul
houdt contact, maar
oh, herinner je Jessica nog
Lange, ze zag er zo
mooi uit
helemaal
onder invloed, op weg
om King
Kong te ontmoeten. Ik zit
op mijn kleine rode
bank in februari
hoe krijgen ze het voor elkaar
om zich zo vrij te voelen
1.000.000 vrouwen
niet ik die door
de straat bewegen vanavond
van deze vage
stad & ik
kroon mezelf
keer op keer
en er
kunnen geen
twee koningen zijn.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e december ook mijn blog van 9 december 2018 deel 2 en eveneens deel 3.