De Engelse schrijfster, journaliste en presentatrice Elizabeth Day werd geboren op 10 november 1978 in Epsom, even buiten Londen. Zij groeide echter op in Noord-Ierland nadat haar vader algemeen chirurg was geworden in het Altnagelvin Hospital in Derry. Day raakte geïnteresseerd in schrijven toen ze zeven jaar oud was en werd op twaalfjarige leeftijd jeugdcolumniste voor de Derry Journal. Ze bezocht het Methodist College Belfast en Malvern St James in Worcestershire, voordat ze cum laude afstudeerde in geschiedenis aan Queens’ College, Cambridge. Na haar afstuderen was Day aanvankelijk van plan een master in de journalistiek te halen, maar kreeg in plaats daarvan een baan aangeboden bij de Evening Standard voor de rubriek ‘Londoner’s Diary’. Day bleef een jaar bij de Standard voordat ze als nieuwsverslaggever bij The Sunday Telegraph aan de slag ging. Tijdens haar werk voor de Telegraph won Day de Young Journalist of the Year Award bij de British Press Awards van 2004. Na haar vertrek bij de Telegraph schreef Day artikelen voor Elle en The Mail on Sunday. Van 2007 tot 2016 was Day een columnist voor The Observer. In 2018 begon Day haar eigen podcastserie, How to Fail with Elizabeth Day, waarin ze gasten interviewt die bespreken wat ze van hun mislukkingen hebben geleerd. Day’s eerste roman, “Scissors Paper Stone”, werd gepubliceerd in 2012 en won de Betty Trask Award voor debuutromans van schrijvers onder de 35 jaar. In 2012 verscheen ook Days tweede roman “Home Fires”, in 2015 gevolgd door “Paradise City” en “The Party” in 2017. In 2019 verscheen het vijfde boek van Day, en haar eerste non-fictiewerk: “How to Fail: Everything I’ve Ever Learned from Things Going Wrong”, een boek dat aansloot op haar podcast. Een soortgelijk boek “Failosophy: A Handbook for When Things Go Wrong verscheen in 2020. Het zevende boek van Day, Magpie, dat het thema onvruchtbaarheid behandelt, werd in september 2021 uitgebracht. Het was Days vijfde roman en haar eerste fictiewerk sinds de publicatie van The Party in 2017. In 2020 werd Day aangekondigd als co-presentatrice van Sky Arts Book Club Live, samen met Andi Oliver. De eerste serie van zes afleveringen werd dat jaar uitgezonden. Vanaf 2021 presenteert Day “Open Book”, het boekenprogramma van Radio Four, Day is medeoprichter van de culturele organisatie Pin Drop Studio, die regelmatig literaire salons organiseert in Londen en andere grote steden, en die ook de jaarlijkse Pin Drop Short Story Award uitreikt in samenwerking met de Royal Academy of Arts. In 2025 verscheen haar zesde roman “One of Us”.

Uit: Een van ons (Vertaald door Lidwien Biekmann en Tjadine Stheeman)

“Het is niet zo dat ik mijn therapeut haat. Dat nou ook weer niet. Als ik eerlijk ben (wat bij mij niet vanzelf gaat) roept ze zulke sterke gevoelens niet op. ‘Ik vind haar dodelijk saai’ komt meer in de buurt. Een gezellig dikkerdje van een vrouw: rond gezicht, rond lichaam en de wangen van een hamster die zich heeft volgevreten aan bijzonder voedzame zaden. Ik dacht altijd dat therapeuten afstandelijk en emotieloos hoorden te zijn. Maar mevrouw Buster (`Zeg maar Joanne, hoor,’ dringt ze telkens aan, ‘als je “mevrouw” zegt voel ik me zo oud!’) is het tegenovergestelde. Ze lacht veel, dan deinen haar borsten mee. Haar ogen worden vochtig als ik iets zeg wat ze ontroerend vindt. Wat ontroerend, Martin: zegt ze dan, voor het geval ik niet heb opgemerkt hoe ontroerd ze is. Elke week als ze opendoet begroet ze me met een enthousiasme waar ik niet goed op weet te reageren. Niemand is ooit zo blij geweest om me te zien, zelfs mijn eigen moeder niet. Vooral mijn moeder niet. Als je hier nieuw bent, weet je natuurlijk niet wie mijn moeder was. Ik doe godsgruwelijk mijn best om haar te vergeten. Mijn moeder, wijlen Sylvia Gilmour, keurde elke onbeheerste uiting van vreugde af. Ze heeft me at vroeg bijgebracht dat het leven iets was wat je moest verdragen, met cynisme moest trotseren. Als je genoot van je slentergang door dit aardse tranendal, had je een te hoge dunk van jezelf. Dat mijn vader overleed voordat ik werd geboren — op een avond in december gleed hij uit, klapte met zijn hoofd op de bevroren straat en kreeg een fatale hersenbloeding — voerde ze aan als bewijs dat ze daar gelijk in had. Ze zei herhaaldelijk tegen me hoe hinderlijk het was om zo in de steek te worden gelaten, en hoeveel ze zich had moeten ontzeggen om mijn eten, kleren en schoolgeld te betalen. Het leven was geen lolletje voor Sylvia. Het leven was iets waar je je doorheen moest zien te slaan. Joanne Buster daarentegen heeft een naïef-optimistische kijk op de wereld. Ze draagt vrolijke truien en rokken met patroontjes en heeft in elk jaargetijde een voorliefde voor espadrilles met sleehakken — met van die enkellinten die de rode huid van haar enkels insnoeren.”